dedenin ölmesi

3 yıldır sindirmemiyorum, kabullenemiyorum. hayatını anlamlı kılan insan artık toprak altında. ben neden değilim hala? allahım o kadar kötü insan var neden o orada ben burada?

kötüdür hala içim buruktur bu yüzden kendime karşı. lisedeydim o zamanlar basketbola devam ediyordum. il maçlarımız başlayacaktı sımsıkı antremanlara sarılmıştık. bir gün antremandan çıktım eve gidiyorum dedem aradı, oğlum gelsene seni göreyim dedi. üzgünüm dede gelemem çok yorgunum yarın gelirim söz dedim. o akşam dedemi kaybettik. dilim kopsaydıda yorgunum demeseydim.

daha önce ağlarken görmediğim, her koşulda güven veren, otoriter duran bir figürdü babam benim için. dedemin öldüğü gün ise böyle bayağı bayağı enkaz haldeydi koca adam. ilk defa istese de güven veremiyor ve çaresiz gibiydi. bunu fark edince dedemin ölmesinden çok babamın o haline üzülmüştüm. ilginç şeyler fark ettirebilen olay yani.

yanımda hep dedesinden dert yanan arkadaşlarım var. iki dedemide göremedim, keşke diri olsaydı da bende dert yansaydım, yeter ki dedem olsaydı

biriyle fazla vakit geçirme imkanım yok erzurum da yaşıyor ama diğeri hemen alt katımızda yaşıyordu geçen sene cuma günü ikindi namazına kadar bizde oturdu çay içti camiye gitti geldi banyoda bir yeri tamir ederken felç inmiş 15 gün hastanede yattı ve kaybettik onu. ölünce kendimi boşlukta hissettim çünkü beni gerçekten çok severdi şimdi ise koca bir yokluk. ölenlerin yokluğuna alışmak zor.dedeleriniz hayattayken kıymetini bilin çok sevin onları bol bol sarılın imkanınız varsa...

3 nisan 2006.o benim çocukluğumdu ben o gün büyüdüm.onu kaybettiğimde kendimi de kaybettim.seni çok özlüyorum çok yalnız kaldım buralarda 🌙

yalan amaçlı sıkça ölen aile büyüğüdür. bazılarının dedesi 15275848 kere ölmüştür.

son göz yaşımı döktüğüm adam. yemin ederim kimseyi özlemedim, kimseyi sevmedim senin kadar.

i̇lk defa yakınımdan biri ölmüştü, iki yıl olacak hâla inanmıyorum sanki ölmedi her an geri gelecek evimize, dedemin öldüğünde babamın kafasını duvara vura vura babam dediğini hatırladıkça gözlerim dolar, seni çok seviyorum dedecim mekanın cennet olsun.

rahmetli dedemi çok özlüyorum ve bazen diyorum ki ah be yaşasaydı da üniversite okuduğumu görseydi ne güzel gururlanırdı şimdi, mezarına her ziyaretine gittiğimde önce okuyorum duamı ediyorum sonra içimden rapor veriyorum dedeme bir bir anlatıyorum bak diyorum dede torunların senin izinden geliyor sana yakışır torunlar olmaya çalışıyoruz, en büyük tesellim de dedemin ismini yaşatmamdır verdiği huzur tarif bile edilemez, ruhu şad mekanı cennet olsun

5 ay oldu kaybedeli öldüğü gün yatağım da uyuyordu ve ben tam 5 aydır kendi yatağım da uyuyamıyorum. insanın sevdiği baba gibi gördüğü adamı kaybetmek çok zor.

son aylarini bir yanı felcli olarak geçirdi dedem ama bilinci hep acikti hep konuşurdu bizimle. son zamanlarında yaninda hep biri beklerdi. ölmeden once ki son gece de ben yanindaydim. arada bi kac kelime bisey soyluyor. su istiyor falan bende 16 17 yasinda falanim kendimce muhabbet etmeye çalışıyorum. elimi tuttu "ölümler de cok zormuş be" dedi. o an diyecek bisey bulamadim. bogazim dugumlendi. hayatta en çaresiz hissettigim an o andır. sabahina da vefat etti. nur içinde yatsin.

bana inat açılan başlık sanki. ders çalışmaya ara verdiğim için bi göz atayım sözlüğe dedim bakmaz olaydım daha fazla anlatamam. (#1706576)

bu yaz dedem ölüyordu beyler yanımızda banyoda tansiyonu düşmüş,bayılmış, kafasını yere vurmuş ölü gibi yatıyordu içerde abimle getirdik salona bildiğimiz herşeyi yaptık kurtardık.babama baktım olaydan sonra nasıl desem o kadar sert adam,dedeme ince bir sesle babacığım diyerek ağlamaya başladı,eli,kolu her yeri titriyordu be nasıl garip oldum 2 sene önce diğer dedemi kalp krizinden kaybetmiştim

5 yıl 8 ay oldu. şu dünyada çok sevdiğin sayılı kişilerden biriydim dede biliyorum. belki en çok beni seviyordun ama bende bu hayatta en çok seni sevdim. daha 11 yaşımda allaha dua ederdim. dedem benden önce ölmesin allahım diye. dayanamam sanıyordum ama şu laf varya 'hayat devam ediyor' vallahi öyle be dedem yokluğun zor, özlemin doruklarda ama hayat devam ediyor işte. son gözyaşımı ölüm haberini aldığımda döktüm. ulan sen bir gram ağlamazdın amk çocukluğumdan bu yana seni örnek aldım, belki de bu yüzden daha ağlayamıyorum. her neyse çok güzel adamdın vesselam nur içinde yat.

çok uzun yıllar oldu. bişeyler yazıp anlatırdım da gerek yok şu an, fazla zaman geçiremedik birlikte malesef. ama o gün hatta o hafta aklımdan hiç çıkmaz çünkü o dağ gibi güçlü babamı ilk defa o kadar zayıf gördüm, ki yaşlıydı dedem yıllarca bekledik o haberi. bi daha da öyle görmedim zaten onu görmem de umarım. aman sen beni zamansız o halde bırakma e mi baba.

18 sene oldu ve benim hatırladığım en eski anılarım dedemle

çook severdim dedemi. 8 yıl oldu.

babannemler alt katta oturuyor bende sulalenin en kucuguydum o zamanlar kücük olan sevilir ya dedem cok severdi beni babanneme hep anlatiyor en cok seni severdi diye daha oncede bikac kez hastaneye kaldirmistik ama sapasaglam gelmisti geri o gece daha farkliydi. galiba olmeden önce hissediliyor cok suskundu birlikte yemek yemiştik sabahı kalp krizi gecirdi kaybettik ölüm ne kadar basit hayat nasil da kısa bilseydim son görüsüm oldugunu doya doya bakardım dede cok baska oluyor be

2 sene olcak yakında hala kabulleneniyorum..

hiç unutmam lisedeyken birisiyle tanismistim dedesi yeni ölmüştü ve o kadar üzgündü ki onu kiskanmistim. ben dedem öldüğünde aglayamadim bile kötü biri değildi tabiki ölmesine uzulmustüm ama beni çok etkilememisti sanırım. keşke o arkadaşımla dedesi gibi bi ilişkimiz olsaydı da sonrasında o kadar üzülmeye raziydim. en azından geriye dönüp baktığımda güzel hatıralarımız ya da en azından elimde bikaç poz fotoğrafımız olurdu.

önceki gün arif şentürk deryalar dinlemiştik, ağlamıştı. sonraki gün sabah kahvaltıya gidiyorsun babanene, bi bakıyosun o dağ gibi adam küçük çocuk gibi olmuş, sarılmak istiyosun ama vedayı kendine yediremiyosun sarılmıyosun. sonra hastaneye kaldırıyolar yoğun bakım kapısında günlerce bekliyorsun, 5 dakika içeriye girdiğinde ne o kendini tutabiliyo heyecandan ne sen kendini tutabiliyosun. sonrası malum, onu tıraş ederken gösterdiğim özeni mezarindaki çiçeklerine gösteriyorum şimdi. gittiğinde dedem gitmiş gibi değil de arkadaşım ölmüs gibi hissetmiştim.

iki dedem de öldü ikiside kanserdi - canım cehenneme kanser

cenazesine bizim bile tanımadığımız insanlar gelmişti. şimdi bile kim duyarsa adını hep güzel şeyler söyler hakkında. şu fani dünyaya bırakılacak en güzel şey bu bence: insanların senin hakkında söyleyeceği iki güzel kelam. bedenin göçer, yaptıkların kalır.

babamın babası ne zaman vefat etmiş bilmiyorum. annemin babası ben doğmadan 6 yıl önce iki dayımla beraber şehit olmuş. görmese de sevebiliyor, acısını çok derinden hissedebiliyor insan.

o gün dedemin vefat ettigi gün kendi evimden dedemin evine gittim herkes evdeydi girmeye calistim kapiyi actilar agliyarak gir dediler giremedim giremedim yapamiycam dedim ciktim sitenin çardağına gittim hayatimda ilk defa bir yakinim vefat etmisti hüngür hüngür saatlerce yalniz başima agladim bir türlü o gün o eve giremedim yapamadim ,aklima gelir bazen canim dedem annemlerle sikintili oldugum icin bana hep ben seni nufusuma aliyim derdi kucukken emekli polisti çok ağır adamdı lakayiti sevmezdi sözü dinlenirdi örnek alinacak adamdi evde bazen fotografina dalıp giderim selam veririm, 5 ay önce mezarliga gidince farkettim 3 yil gecmisti valla zaman hizli geciyor be sözlük yavaş yavaş unutuyor insan yüzleri

1 yıl oldu.1 yıldır resmine hiç 5 saniyeden fazla bakamadım.numarasını da silmedim.silinmiyor.

ölümüne inanmadığım insanlardan biridir. hiç bir zaman öyle samimi bir ilişkimiz olmadı kendisiyle, bana bir kere bile ismimle hitap etmemistir. sevgisine hiç şahit olmadım, ağır asabi bir adamdı. son zamanlarında hastayken eve gittiğimde kendisiyle çok ilgilenirdim. tek yakın olduğumuz dönem de buydu sanırım. oturup uzun uzun dinlerdim. oda eskiden yeniden anlatırdı habire. bazen tanımazdı beni, bazen sigara isterdi vermiyorum diye kovardı, kızardı. çok güçlü bi insandı benim dedem. hani bazı insanlar icin azraile bile kafa tutacak derler ya. böyle dağ gibi adam ölüme meydan okuyan cinsten. i̇şte tam da öyle bir adamdı. hatta gençliğinde kamyonetin altında kalmış bisey olmamış kendisine. gücü kuvveti baya baya yerindeydi. masmavi gözleri vardı, sinirlenince en çok gözleri korkuturdu beni. elleri ayakları kocaman devasa boyutlara sahip, sesi desen gök gürültüsü gibi, heybetiyle nam salmış bi adam. onun torunuyum diyince bilirlerdi hemen, herkes bilir çekinirdi kendisinden. geceleri mahallede sabaha kadar nöbet tutup kendince asayişi sağlardı. bu kadar kudretli oluşundan olsa gerek, bir türlü ölümü yakıştıramamıştım kendisine. ölmezmis gibi geliyor insana bu kadar güçlü insan. halbuki toprak kimleri almadı içine. aklıma geliyor bazen sanki asırlar önce yaşamış gibi, bir zamanlar dedem vardı, on'lu zamanlar şunlar olmuştu falan diyorum, çok garip geliyor. cenazesine yetişememiş olmaktan mıdır nedir içim bi değişik oluyor aklıma gelince. ve ne yalan söyliyim, giden iyi de olsa kötü de olsa özleniyor.

ikisini de görmedim. dedenin olması nasıl bir duygu bilmiyorum. arkadaşlarım dedeleriyle ilgili bir şey anlatırken de içim de hep bir boşluk oluşur ve ben bu boşluğu ömrüm boyunca tamamlayamayacağım. belki bundan dolayı bilmiyorum ama dedelere karşı bir zaafım var. tanımadığım bir dede gördüğüm de hep yanına gidip hal hatır sormak gelir içimden ama insanları bilemiyoruz ne tepki verirler ne derler.

en yakın arkadaşımı kaybettim o gittiğinde

sıranın babaya geldiğini gösterir. çok acıdır

inanın hiç bişey ifade etmiyor çünkü size dede gibi yaklaşmadıysa ifade etmiyor hele ki onun bir parçası olan babanızı kaybettikten sonra bile size dedelik yapmadıysa hiç bişey ifade etmiyor, aslında ne anne ne de baba tarafından bişey görmedim görmekte istemem arkamda ki dağ gitmiş onlar olmasa ne fark eder allah anne babayı başınızdan eksik etmesin...

dünyanın tüm yoğunbakımda olan dedeleri birleşin. birleşin ve ölün. tüm kanser dedeler, bakın, ya durumunuz iyiye gitsin ya siktir edin kemoterapiyi falan. kemoterapi de neymiş? sizin bokunuzu yesin. naçizane tavsiyem: ölün. sakın vefat etmeyin ya da kaybedilmeyin bir gece vakti aramızdan ayrıldı derler bu monako doktorları sizin için siz dik durun, hem doktorlar da kim oluyor alllasen kıçı kırık diplomaları asılsın parlak duvarlara siz doktorlara inat, ölün istediğiniz zaman. kanlar başkaları için aransın başkaları üzülsün yarı özel hastane koridorlarında doktorların da günahını aldık onlar da üzülür belki yukarda allah var ama ölün kurtulun bence yakışıyor mu size oksijen kabloları serumlar, gece çağrılan hastane taksileri? siz varın ölün dedeler biz bir şekilde idare ederiz.

dedem öldüğünde 8.sınıftaydım. sbs kursları vardı. i̇nkılaptı ders. hoca test versimişti. kapı çaldı içeri giren abimdi öğretmenden izin alıp beni aldı. ben öğretmenin verdiği yaprak testi buruşturup cebime soktum. dışarı çıtkım gülüyom mal gibi aq hala vicdan azabı çekerim o anki neşem yüzünden. abim dedi ki köye gidecez. baktım gözleri hafif kanlı. anladım tabi o an dedemim öldüğünü. hiç bişey demedi sonra atladık arabaya gittik köye. o yaprak testi hala saklarım, baktıkca teste o mal mal gülüşüm gelir aklıma.

şu dünya da en çok sevdiğim insandı. aramızdaki bağ kimsenin tahmin edemeyeceği türden bir sevgiden oluşuyordu. tanıdığım en muhteşem adamdı benim dedem. her akşam ev telefonunu arardı, uzun uzun konuşurduk. lakin bir akşam aramadı, 12 yıl önceydi ve ben 7 yaşındaydım. gece geldi o telefon ilk kez babamın ağladığını gördüm o gün. anneannemlere gidene kadar haber yanlış olsun diye dua ettim. eve girdim kıyamet gibi insan, çığlıklar hayat durdu benim için. yatak odasının kapısı açık ve beyaz bir örtünün altında iki ayak görünüyordu başparmakları birbirine bağlanmıştı. olduğum yere yığıldım sabaha kadar ordan o ayaklara baktım. odaya girmeye sabah cesaret edebildim yüzünü açtılar o an öldüğünü algılayabildim. o gün çocukluğumu da gömdüler dedemle birlikte toprağa. ben büyüdüm o gün, bir günde hayat benim için bitti. daha çok kimse sevmedi beni, dedemin yerini kimse tutamadı ve ben küçük bir kız değildim artık bir parçamı almıştı allah benden.

28 ağustos 2014'te vefat etti benim dedem. o gün üzerimde hakim yaka mavi gömleğim var, aldım haberi koşa koşa gittim.ağlıyorum, hani öyle böyle değil. gözüm önüme akana kadar ağladım, hıçkırıklarım beni boğma derecesine gelene kadar ağladım. küfrediyorum deli gibi, bağırıyorum çağırıyorum. o gün bi laf etmiştim; "insanın mavi renk gömlek giydiği gün dedesi, amcası, halası ölür mü ya?" diye. şu zaman oldu. gömlek giymem.

şu sıralar iliklerime kadar hissettiğim korkum. ben hiçbir şeyden bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum.

ben değil babam babasını görememiş. babam 6 yaşındayken vefat etmiş dedem. nasıl biri olduğunu görmedim ama ismimi soran yaşlılar sen onun torunumusun deyip çok anlattılar, çok duydum çok iyi adammış allah rahmet eylesin.

i̇ki dedemi de tanımıyorum. babamın babasını cidden tanımak isterdim. güzel adammış dedem. kafa dengiymiş, hak hukuk bilirmiş. güzel severmiş. tek kötü huyu varmış, çok genç vefat etmiş. babam 8 yaşında iken bırakmış gitmiş onları karşımızdaki mezarlığa. babam babasını yaşayamamış ve benim "dede duygusunu yaşayamadım" diye üzülmem biraz bencillik. mekanı cennet olsun. tek bir resminden tanıdığım, ciddi, çatık kaşlı ama çok iyi olan adam cidden mekanın cennet olsun.

onu görmeye gitmiştim.oturdum yanına ellerini öptüm.sonra odadan çıkcaktım arkamdan seslendi.döndüğümde tebessüm ederek el salladı bana.meğer o son görüşümmüş işte.

çok korkuyorum sözlük,çok

benim büyümemde belki de annemden babamdan çok emeği vardır rahmetlinin, 65 yaşında vefat etti dedem kanser olup ölene kadar hiç hasta olduğunu görmemiştim. 32 dişinin hepsi sağlamdı.9 ocak 2015 cuma günü kanser teşhisi konuldu ve 24 mayıs 2015 pazar günü vefat etti. 5 ayda gözünün önünde eriyip gitmesi ve senin elinden hiçbirşey gelmemesi ne kadar kötü birşey ... bi fatiha buyrun ahali

okuldan geldim otobüsten indim bir sela veriliyor sonuna denk geldim meğer dedemin selasıymış o an her taraf kapkaranlıktı gözümün önünde kafamda bin tane düşünce ulan babaannem yeni vefat etti daha babam nasıl dayanacak diyorum bi yandan bi yandan da daha dün gece dizinin dibinde oturduğum adam dedem nasıl ölür yanlış duydum herhalde ben diyorum caddenin ortasında vızır vızır geçen arabaları gözüm görmeden eve nasıl koştuğumu düşe kalka çıktığım merdivenleri zar zor hatırlıyorum şu an en net hatırladığım şey ağlaya zırlaya gittiğim morgda dedemin gülen yüzünü görüp sustuğum an. yemin edebilirim ki yaşarken öyle güzel güldüğünü görmemiştim.

ben dedemi hiç sevmezdim. sebebini de size şöyle anlatayım : annemle babam sürekli dedemle nenem yüzünden kavga ederlermiş. babam annemi neredeyse boşayacakmış. öyle olunca babamlarda en iyisi evimizi ayıralım demişler. annemle babam dedemlerin bahçesinde kendilerini 2 göz odalı bi ev yapmışlar ve dedemlerden ayrılmışlar. tabi dedemler izin vermeyince ayrılmaları biraz kavgalı olmuş. neyse onlar ayrıldıktan 4 yıl sonra babam bi gece evi manisa'ya taşımaya karar vermiş. tabi ben manisaya gittiğimizde 2 yaşındaydım. sonra ben 8 yaşındayken dedemlerde manisaya geldiler babam onlara kol kanat gerdi. rahmetli amcam, iki eşi ve 6 çocuguda dedemlerle birlikte kalıyordu. babam hepsine destek çıktı. sonra izmire taşındılar. aradan 2 yıl sonra babam ve amcam ardı ardına ölünce hepimiz memlekete taşındık. amcamın çocukları dedemlerde kalıyordu biz ayrı evdeydik. millet yardım etmek için zekatlarını dedeme verirdi bizim payımızıda. dedem bize hiç vermezdi. valilik belirli bir merkezde sıcak yemek dagıtırdı bizimde alma hakkımız vardı. annemler işte olduğu için ya ben yada kardeşimin alması gerekirdi. ben sabahçıydı kardeşim öğlenciydi. ben okuldan çıkınca almaya gitsem yemek kalmazdı kardeşim almaya gitse okula geç kalırdı. bi gün dedemin yanında neneme dedim ki '' nene sen amcamlarınkini almaya giderken bizim boş kovaları götür adam doldurur koyar kenara ben okuldan çıkar çıkmaz gelip alırım. dedem nenemin bizim boş kovalarımızı götürmesini istemedi. nenemde zaten çok gönüllü değildi. ertesi günü oldu nenem kendi yemeklerini aldı ben okuldan çıktım almaya gittim yemek kalmamıştı. tekrardan eve geldim. akşam annem ile ablam işten geldi niye yemek yok dedi bende anlatınca böyle böyle oldu diye annem diger odaya geçti ve oturup ağlamaya başladı. ve biz o gece sadece ekmek ile soğan yemek zorunda kaldık. şimdi öldü. umarım diger dünya denilen yer vardır ve umarım cehennemde cayır cayır yanar..

ben görmedim dedelerimi. babamın babasının ismini tasiyorum hatta. dedem ölünce bana nasipmiş ismi iyide adammış he. abimleri görünce halının üstüne cebinden şeker,leblebi,kuru üzüm falan atarmış.neyse allah rahmet eylesin dedeleriim..

evet bütün entirileri okuduğumda köpek gibi ağladığım başlık gündemde yine.

bizimkiler 80 yaşında ölüme meydan okuyorlar. allah uzun ömürler versin

dun gece öldü dedem daha 1 gun olmadi. aklimda nice anilar var nice gunler var. uzgunum be sozluk kara gizanim dedigi gunleri kocum benim diyip bana haftalık calismadigi halde, anneannemden aldigi paralarla kendine zor yetindigi bi insanken her hafta bana 5 lira vermesini unutmam. bazen kizardim dedeme, cok surtusurduk gecen yil onlarda kaliyodum evlerimiz yan yanaydi bilgisayarla gece takilinca cok kiziyodu ben de caktirmadan kaciyodum yatiyodum. az once arka sokaklari gordum mesela duygulandim bikac damla yas suzuldu. her gun sabahin 6sinda evden cikar oglen gelip 4e kadar uyurdu, sonra da kalkip arka sokaklar izlerdi. en az son 5 yili boyle gecmistir benim dedemin. babam aldi bugun beni okuldan bilmiyodum sabah vefat ettigini sinavim vardi dikkatim dagilmasin diye beklemisler annecim ve babacim benim. sonra goturdu anneannemlere beni tabi sandalyeler dizilmis uzaktan akrabalar falan var anladim ben bi sey oldugunu sonra annem anneannem falan... cok kotuydu be sozluk allah yasatmasin. sonra gittim comdum tek basina mutfaga, gozlerim yasliydi ama aglamak istemiyodum. belki de guclu durmaya calisiyodum olume karsi ama ben de yikildim. kimligi vardi masanin ustunde baktim fotoğrafına ve aglamaya basladim. siz siz olun iyi anilar biriktirin ve cok sevin

benim dedem alzheimerdı babaannemi hiçbir zaman tanıyamadı, bundan ötürü onu her zaman düşmanı zanneder ve defalarca öldürmeye kalkışmıştı. aynı zaman da dedemin büyük de bir takıntısı vardı. sokaktan güzel taşları toplar eve getirir yıkar ve bahçeye toprağın içine atardı. babaannem de her seferinde o taşları tek tek toplar sokağa atardı. dedem de sanırım sırf bu yüzden babaannemi öldürmek istiyordu. sonunda babaannemi öldüremeden, kendisi öldü. allah rahmet eylesin.

99 ve 08 yılları. 99'da ölen dedemi maalesef hatırlamıyorum ama özlüyorum yine de. 08'de ölen dedemi hatırlarım. yıkılmıştım adeta. 2 hafta ağlamıştım. 14'te babaannem öldü. keşke daha fazla yanında olabilseydim. anneannem kaldı bir. allah ona uzun ömürler versin.